ХУБАВА СИ МОЯ ГОРО

Хубава си, моя горо,

        миришеш на младост,

но вселяваш в сърцата ни

        само скръб и жалост:

който веднъж те погледне,

        той вечно жалее,

че не може под твоите

        сенки да изтлее,

а комуто стане нужда

        веч да те остави,

той не може, дорде е жив,

        да те заборави.

Любен Каравелов, 1875

ΩΡΑΙΟ ΕΙΣΑΙ ΔΑΣΟΣ ΜΟΥ

Ωραίο είσαι, δάσος μου,

       μοσχομυρίζεις νιότη,

μα στις καρδιές μας σπέρνεις

       μόνο λύπη και θλίψη:

όποιος μια φορά σε δει,

       πάντοτε πενθεί,

που κάτω από τις σκιές σου

       δεν μπορεί ν΄αναπαυτεί,

κι όποιος, από ανάγκη,

       πρέπει να σε αφήσει,

δεν μπορεί, όσο ζει,

       ποτέ να σε λησμονήσει.

Λιούμπεν Καραβέλοβ, 1875

Μετάφραση: Γκέντσο Μπάνεβ, 2025